Doorgaan naar hoofdcontent

Eerste indruk




 

Al mijn kledij ligt mooi opgerold op mijn bed, 
daarnaast een muggennet, matje, slaapzak, deet en mijn malariapillen.
Mijn valiezen gapen mij aan met hun open monden.
Het inpakken kan beginnen.
Met veel zorg vul ik ieder gaatje en verdwijnen ook de laatste beetjes van mijn bed.
Ik hou de opengapende rits in bedwang en kan hem traag maar zeker sluiten.
Alle belangrijke papieren liggen te wachten op mijn bureau,
enkel nog mijn reispas, maar waar heb ik die alweer gelaten?
Ik doorzoek alle vaste plaatsen die ik hem heb toegekend, maar hij blijkt daar niet te liggen.
Na het omkeren van enkele kastjes,
vind ik hem verscholen in mijn buideltasje waarvan ik toch heb besloten het niet mee te nemen.
Alles ligt klaar en mijn buik begint te kriebelen.
Mijn laatste reis naar Afrika ligt me nog nauw aan het hart, en ik verlang er naar weer in het continent te zijn.
Mijn gsm stuurt me nog enkele berichtjes en veel goesting van mijn medereizigers door.
Het enthousiasme stroomt door mijn lijf, wanneer ik afscheid neem van mijn familie, voor ik mijn Belgische bed inkruip.
De slaap komt uiteindelijk toch en neemt me mee in een droom zonder zorgen.
Mijn wekker kondigt de veel te vroege ochtend aan, die niet vroeg genoeg kon komen.
Aan het jeugdhuis ontmoet ik de anderen die samen met mij ook al bijna een jaar uitkijken naar dit moment.
Mijn familie voor de komende drie weken.
We laden alle valiezen en onze praatgrage tongen in drie auto’s, richting de luchthaven.
File. Wat heerlijk typisch Belgisch.
Maar nog heerlijker om hier straks afscheid van te nemen.
Uiteindelijk komen we allemaal ruim op tijd aan in de luchthaven en na wat controles zijn we de ‘grens’ over.
We installeren ons aan de toog en de laatste Belgische biertjes worden achterover geslagen.
Negen uren in de vlieger.
Een filmpje kijken, ‘Le Petit Prince’ lezen om mijn Frans te oefenen,
in een reisgids over Benin de voodoo-gebruiken opzoeken om de anderen wat op stang te jagen.
Nog een allerlaatste Belgisch pintje achterover slaan.
Allez, nog eentje om het af te leren.
En voor we het weten staat ons vliegtuig op het asfalt van Cotonou.
Een stempel in mijn reispas, een foto van mijn gezicht en een scan van mijn vingerafdrukken.
In de al donkere avond rijdt een wit busje ons tegemoet.
Handen stapelen onze valiezen torenhoog in de koffer en even later verdwijnen ook wij in het busje.
Onze magen beginnen te rammelen, maar die zullen het nog even moeten volhouden.
Ons hotel heeft airconditioning! Wie zet er de temperatuur het laagste?
Nadat we onze reispassen hebben laten inscannen bij de receptie, vertrekken we naar een restaurantje.
Een halve kip met frieten en een groot glas watermeloensap.
Met een volle maag kruip ik in bed, terwijl anderen genieten van hun eerste Beninoise pintje.
Zes uur in de ochtend, de wekker gaat.
Onze valiezen gaan weer de koffer in en we beginnen aan een rit die zo’n tien uren zal duren.
Zal onze playlist de volledige rit standhouden?
We passeren een prachtige groene omgeving, afgewisseld met hier en daar een dorpje.
Het groen staat in zijn mooiste pracht want we bevinden ons volop in het regenseizoen.
Langs de weg kopen we twee grote trossen kleine bananen, voor nog geen euro.
De eerste hongertjes zijn gestild tot we een eerste stop maken voor ontbijt.
Vier koffies, zes thee’s en tien omeletten.
De rit gaat verder en onderweg kopen we twee zakken ananassen, onze fruitvoorraad voor de rest van de week,
een zak appelsienen, pindanootjes, pindakoekjes, sesamzaden.
Ook onze chauffeur doet zijn inkopen onderweg om deze dan mee te nemen naar het noorden.
De weg in asfalt wordt afgewisseld door een mooie rode aardenkleuren weg, vol putten.
Wanneer je iemand voorbij wilt steken, duw je vlijtig op de toeter van je stuur.
De playlist loopt ten einde.
Terwijl we genieten van een prachtige zonsondergang rijden we binnen in Natitingou.
De grootste stad in de buurt van Toucountouna.
Hier slaan we een voorraad water in en wat zaken voor het ontbijt.
In de pikkedonker ligt een bord op wanneer de lichten van ons busje het beschijnt.
‘Toucountouna, Merelbeke, partenariat.’
Een luid gejuich klinkt van achter me en mijn stem versterkt het graag.
Niet veel later komen we toe in ons huisje.
Een kamerverdeling, een korte verfrissing, en twaalf paar voeten schuiven onder tafel.
Het eerste contact is hartelijk, maar toch nog wat onwennig.
We stellen onszelf voor in ons beste Frans en overlopen de planning voor morgen.
De ventilator op drie, het muggennet valt langs ons heen, en voor ik het weet, omhult de zwarte nacht me.
In mijn droom word ik achtervolgd door twee krokodillen, maar voor ze me te pakken krijgen, redt mijn wekker me.
Straks wonen we de mis bij en zullen we de jongeren voor de eerste keer ontmoeten.
Er werd ons verteld om feestelijke kledij aan te doen, dus haal ik een rolletje uit mijn valies,
dat zich uitrolt tot een lang wit kleed met een bloemetjesmotief.
Ik zwier nog een bloesje over om mijn schouders te bedekken en stap onze kamer uit richting de ontbijttafel.
Al snel word ik omringd door acht blije gezichten die klaar zijn om samen aan ons avontuur te starten.

-Nina



Reacties

Populaire posts van deze blog

Eerste indrukken van Benin

Dag 1 : België ✈️ Benin Deze ochtend stonden we om 7u klaar aan het station van Gent-Sint-Pieters om op tijd onze vlucht naar Benin te nemen. De vlucht had een half uurtje vertraging omdat ze een band moesten vervangen. Na een vlucht van 8u (en een lekker ijsje op het vliegtuig) kwamen we toe in Cotonou. Hier stond een chaffeur klaar om ons naar ons hotelletje te voeren . Tijdens deze rit in het donker, konden we al de eerste sfeer opsnuiven van Benin. Zo merkten we dat het verkeer in Benin er chaotisch aan toe gaat , de rijvakken worden niet gevolgd en pinkers lijken onbestaande. Ondanks de lange reisdag genoten we op het terras van ons hotel nog van een Beninees pintje voor het slapen gaan .  Dag 2: Cotonou 🛶 Ganvié Onze eerste ochtend in Benin ondervonden we direct dat het leven hier trager verloopt: de bus was te laat. i.p.v. 9u30 vertrokken we om 10u15 richting het bootje dat ons naar Ganvié zou brengen. Tijd
De delegatie van de verkenningsmissie: Gemeentesecretaris Kristof De Bel, schepen voor internationale samenwerking Bertrand Vrijens, communicatieambtenaar Sofie Moreels, Noord-Zuid ambtenaar Michiel Ouvry en Rhoddy Petit (Voorzitter GROS). Anne Geens (VVGS) verbleef in Benin op het ogenblik dat de foto genomen werd. Werkprogramma op punt gesteld De delegatieleden legden deze morgen (woensdag 22 mei) de laatste hand aan het werkprogramma. Samen met Anne Geens, die net terug is van een verkenningsmissie in Benin met de gemeente Hoogstraten, werd het opgestelde programma nog een laatste keer overlopen en bijgesteld. Vooral de aftoetsing met de praktische ervaringen van Anne Geens in Benin zorgden ervoor dat er nog een aantal wijzigingen werden aangebracht. De delegatieleden volgden intussen ook een opleiding interculturele competenties en bereiden hun verkenningsmissie verder voor met heel wat lectuur.
 Dag 5: Cultuuruitstap Deze ochtend stonden we al vroeg paraat om onze touristische dag te beginnen. Om 7u30 vertrokken we richting le Foret dans l'eau. Onze plaatselijke gids nam ons mee op pad doorheen één van de omliggende dropjes. Hij legde onze alles uit over het plaatselijke leven en de agricultuur, zoals een alcoholisch drankje uit palmbomen. Daarna stond het echte avontuur voor de boeg. Met trillende benen stapte we in ietwat twijfelachtige bootjes, maar het stukje prachtige natuur in het ondergelopen oerwoud maakte het helemaal waard. Na deze tocht kwamen we terecht in een tweede dropje waar we alles te weten kwamen over de manier van vrede bewaren, geschillen oplossen en spirituele denkwijze. We werden hierna wederom geconfronteerd met de bootjes. Deze keer werden we tot onze verbazing positief verrast met wilde aapjes op ons pad.  Na weer even wachten, kregen we een zalig middageten voorgeschoteld.  Hierna zetten we onze culturele tocht verder naar paleis D'Abomey.