Update numero uno!

Dag beste ouders, vrienden en andere volgers,

Sinds maandagochtend stond hier normaal gezien al een blogberichtje op. Wegens zwakke WIFI haalde het bericht echter nooit het wereldwijde web. Onze excuses voor de vertraging en mogelijks onwetendheid! Vandaar hier een uitgebreider bericht, omdat we weten dat jullie niet kunnen wachten om te weten hoe het met ons gaat!

Van een turbulente start gesproken! Om 7u stipt stonden we met ons achten in de vertrekhal van Zaventem, gelovend dat we om 9u35 zouden boarden. De realiteit bleek net iets anders: om 12u30 was het boardtime. Maar geen probleem voor een bende straffe madammen als ons. Ons enthousiasme overwon de frustratie.
Eens gezeten in het vliegtuig was het echter nog geen tijd om te vertrekken. Via de stewardess hoorden we dat er technische problemen waren met de motor, waardoor er vertraging was opgetreden. Wat de uren erna volgde, was een wirwar aan communicatie maar vooral aan verwarring. We hoorden een aantal keer dat we “binnen vijf minuutjes zouden vertrekken”, dat we naar de gate moesten om daar te wachten, dat we niet zouden vertrekken… Daar waar enkele reizigers hun ongenoegen uitten, bleven wij kalm en konden er zelf de humor van inzien. De uitspraak “L’heure elastique” introduceerde zichzelf: oorspronkelijk om 11u35 vertrekken, maar in realiteit werd dit 15u. Ook bij de tussenstop in Abidjan (Ivoorkust) zat het geluk ons niet mee: in plaats van een stop van één uur werd dit twee uur en een half. Op dat moment nam het hongergevoel en vermoeidheid wel wat toe. Maar dankzij een vriendelijke steward kregen we wat Neuhaus chocolade toegestopt, wat voor ons meer dan genoeg was om het einde van de vlucht te halen. 

Bij de aankomst in Cotonou wisselden we geld en konden daarna in de armen vliegen van Romain (ambtenaar bij het gemeentebestuur van Toucountouna) en Romeo (onze chauffeur voor de komende week). In een wit busje laadden we de bagage en trokken richting hotel Codiam.
Daar was de chef-kok zo vriendelijk om om 4u ’s nachts nog een maaltijd voor ons te koken. Pasta, een vis in zijn geheel en wat groentjes was voor ons de ideale vijfde (lees: tweede) maaltijd van de dag.
Daarna was het onmiddellijk bedje binnen, gezien er nog maar 4uur slaap op de wekker viel af te lezen.

Na een ontbijt met wit brood, omelet en koffie trokken we richting stad met Romain en Romeo.
’s Morgens bezochten we de grote markt in Cotonou, Dantopkpa. Op deze markt, vergelijkbaar met de souks in Marokko, keken we met ons allen ons ogen uit. Doel nummer één: een stofje vinden om zelf kledij te laten maken! Voor twee van ons, Kimberly en Gerlinde, lukte dit. De rest wachtte nog op de liefde van hun leven, althans op vlak van stoffen.
Ogen trokken we open bij het zien van vlees in de open lucht, jonge kinderen achter de naaimachine, kippen samen in een kleine mand gepropt… alsook een massa volk, het drukke ritme en de duizend verschillende geuren! Dit zorgde voor een overweldigend gevoel bij sommigen van ons. Tijdens een lunch in hotel Codiam legden we de alle onze eerste indrukken op tafel, zodat we deze konden plaatsen en verklaren. 

Met gevulde buikjes trokken we met onze chauffeur en busje richting Porto Novo. Tijdens deze rit vielen ons verschillende zaken op: het vele vuilnis langs de kant van de weg, de markten vol schapen, de hoeveelheid mensen op één brommer, het (onnodig) getromp van de vele weggebruikers… Een korte doch indrukwekkende rit! Een beetje rust bij het aankomen in Tsonghai in Porto Novo was dus aangewezen. Een beetje bijkletsen over de verschillende indrukken, een kleine hap in een restaurant en dan gezellig samen kruipen op onze hotelkamer: een perfecte avond om dag 2 af te sluiten!

Dag 3 begon met een net iets uitgeruster gevoel. Daarom stonden we om 8u kwik en monter aan het ontbijt! Na het ontbijt hadden we de eer en het genoegen om de “tour de Tsonghai” te volgen. In het centrum Tsonghai ontstond een ecologisch project waarbij verschillende aspecten van herbruikbare energie en producten op een zelfvoorzienende manier aan bod komen: waterzuiveringssystemen, het produceren van zelfgemaakte confituur, het kweken van dieren op een ethische manier… Onze monden vielen open: dit hadden we niet echt verwacht bij aankomst. Het uur en half dat de toer duurde, vlogen dan ook voorbij. 

Maar al deze indrukken bracht een groot hongergevoel met zich mee. Daarom lunchten we in hotel Beaurivage. “Wat eten ze daar allemaal?”, hoor ik jullie denken. Wel, voorlopig aten wij al vrij vaak hetzelfde: vis of vlees samen met couscous, spaghetti, rijst of frietjes met gebakken banaan of groentjes (vaak worteltjes en boontjes). Dit maakt het echter niet minder smakelijk! Vooral voor diegenen met maagklachten is het vaak doorgeven van de frietjes en het eten van de rijst. Wat een inleefreiziger lijden kan, al dan niet in stilte! 

In de namiddag stond er een uitdaging op het programma: 2 uur en een half met de boot richting Ganvié. Deze tocht startte met héél veel enthousiasme en de garantie voor profielfoto’s. Het eerste half uur loste deze verwachting ook in. Maar het laten zaken van de zeilen aan de zijkanten van de boot voorspelden niet veel goeds. We kwamen terecht op wildere wateren, waardoor onze boot wel wat heen en weer ging. Hoe wij daar mee omgingen? De ene bedacht evacuatieplannen in haar hoofde, de ander tuurde voor zich uit waar nog anderen zich bezig hielden met hoe ze in Gods here name nog een uur op die boot moesten zitten terwijl ze keihard moesten plassen. Hoe we dit laatste probleem oploste laat ik echter in het midden (what happens in Benin, stays in Benin).

Eens de tijd korter werd, kwamen we aan bij huisjes op het water. We passeerden mobiele bootshops, kleurrijke huisjes alsook mensen die ons aanstaarden, zwaaiden of volgens sommigen zelfs heel boos keken. De aankomst in “hotel bateau chez M" kwam dan ook geen moment te vroeg. Daar konden we met Dixit, een plaatselijk biertje en vooral met elkaar delen wat er de afgelopen uren allemaal gebeurd was. Tegen een uur of 22 was ieders de pijp uit, en trokken we richting kamer om met genoeg energie aan de volgende dag te beginnen.

En de volgende dag begon inderdaad met veel energie: een deugdoend ontbijtje, en opnieuw richting de boot! Ditmaal moesten we maar een halfuurtje op de boot zitten. Eens aangekomen wachtte onze chauffeur Romeo ons op met onze bagage. “En route!”, was het startsein van een uurtje in ons busje. De wegen leidden ons naar Ouidah, een stad gelegen in nog steeds het Zuiden van het land.

Een aangename verrassing in het hotel wachtte op ons: internet! Een beetje luxe voor diegenen die wisten dat er mensen op het thuisfront zaten te wachten op een teken van een leven. De honger nam echter alweer de bovenhand, waardoor we richting restaurant La Manne trokken voor een overheerlijke maaltijd. Enkele maaltijden sloten we trouwens al af met een lokaal dessertje: ananas! Gezien het momenteel het seizoen is, kan je deze overal krijgen. Een zoete afsluiter, met telkens weer dezelfde bemerking: “die smaakt toch duizend keer beter dan die bij ons!”

Ouidah staat bekend voor zijn historiek van de slaven. Onze gids Modeste vertelde ons gedurende een tour van twee uur en een half alles over. We bezochten de tempel van de pythons, le porte de non-retour, la place chacha en het museum met de historiek van de Portugezen. Een culturele namiddag, met bijzonder veel informatie. Deze middag was heel belangrijk om ons beeld over het land te verbreden en te begrijpen waarom Benin nu staat waar het staat.
We spoelden de informatie door aan het zwembad, en eten binnenkort onze maaltijd in het restaurant.

Heel veel informatie, maar om eigenlijk samen te vatten: het gaat hier heel goed! Het is warm, het eten is lekker en de sfeer zit goed. Het begrijpen en spreken van Frans vergt een aanpassing, hoewel iedereen op drie dagen tijd al heel veel groeide hierin. Op het einde van de inleefreis komt iedereen naar huis als perfect tweetalig :-)

 
Ook met de groep onderling lukte alles bijzonder goed! Zo goed dat we al werken met bijnamen en al af en toe eens een steekje onder water kunnen geven. We gaan geen uitdaging uit de weg, maar zorgen ook voor elkaar. Als er iemand zich niet goed voelt, staat er een halve minuut later al iemand klaar met een Immodium. Bij vragen, smijten we ze in de groep en proberen we samen tot een antwoord te komen. Op deze manier vliegen de dagen voorbij!

Momenteel staat er tot en met zaterdag nog toeristische uitstappen gepland. Zaterdag zien we Michiel Ouvry, schepen Pascal Rousseaux , zijn vrouw Conny en de twee andere deelnemers Birgit en Fien in Nattitingou. We kijken er alvast naar uit om hen onze fratsen te vertellen en hun extra energie mee te nemen de komende twee weken! 

Bij deze een lange update om jullie allemaal up te daten. We proberen zo snel mogelijk een volgend bericht te posten, maar zijn hier zeer afhankelijk van internet voor. Maar onthoud: we stellen het wel, we missen België niet en we kunnen niet wachten om Benin verder te ontdekken :-)