Een terugblik

Vorige week maandagochtend zette ik, samen met mijn 8 medereizigers, opnieuw voet op Belgische bodem. Na 25 dagen op Afrikaans tempo geleefd te hebben, haalde de rush van het leven me al snel terug in. Toch wil ik heel bewust tijd nemen om stil te staan bij wat ik de voorbije weken heb meegemaakt. Want wat een avontuur!

Dat blijkt echter makkelijker gezegd dan gedaan. Ik heb geen idee waar ik moet beginnen. Bij de urenlange ritten over hobbelige wegen die we met ons busje maakten? Of bij de eindeloze keren dat we rijst met kip of vis aten? Geloof me, al snel ging het grootste deel van onze gesprekken over wat we als eerste zouden eten als we terug thuis waren... Of moet ik toch maar beginnen bij de ontelbare keren dat we erop gewezen werden dat we ‘doucement’ moesten doen? Al deze zaken zijn onlosmakelijk verbonden aan onze trip, maar datgene dat me altijd het meest zal bijblijven zijn alle fijne mensen die we ontmoet hebben en alle hartelijke ontvangsten die we gekregen hebben. Want als er iets is dat Benin kenmerkt dan is het wel de vriendelijke en vrolijke sfeer die overal in dit land hangt. Iets dat we nergens meer dan in Toucountouna hebben mogen ervaren.

Vanaf het eerste moment dat we onze partnergemeente binnen wandelden, werden we overladen met begroetingen en van alle kanten werd er uitbundig naar ons geroepen en gezwaaid. Gedurende twee (veel te korte) weken hebben we de kans gekregen om ondergedompeld te worden in het dagelijkse leven, de cultuur, de gewoontes van Benin. We werden door 20 dolenthousiaste jongeren meegenomen in hun leefwereld. En wat waren ze trots om ons, arm in arm, alle hoeken en kanten van hun thuis te laten zien. Even vereerd waren wij dat ze dit alles met ons wilden delen. Ongelooflijk om al die nieuwe zaken, zoals maniok, igname pilé en tchouk, te leren kennen. Geweldig om Afrikaans te leren dansen en Beninese spelletjes aangeleerd te krijgen. Maar bovenal heerlijk om te ervaren dat er vooral ook heel veel gelijkenissen zijn en dat het helemaal geen moeite kost om met de Toucountounese jongeren over zowel alledaagse dingen als hun dromen en toekomstplannen te babbelen.

Ik betrap mezelf er sinds ik terug ben op dat ik krampachtig alles probeer op te slaan en vast te houden, want ik mag toch niks vergeten van al die mooie momenten. Telkens moet ik concluderen dat het niet mogelijk is. De reis die we gemaakt hebben valt niet onder te brengen in anekdotes of verhalen die we kunnen verder vertellen. Het draait namelijk om de belevingen en impressies die we hebben opgedaan en hoe deze een blijvende indruk op ons hebben achtergelaten. Eén ding is echter wel zeker: dit pakken ze ons nooit meer af!