Het einde van 'werkweek' 1

Einde van ‘werkweek’ 1: oef! Zoals jullie in het vorig blogbericht konden lezen zijn we volop bezig met het leven in Toucountouna te ontdekken. Dit zowel op vlak van eten, drinken, sporten, huishoudelijke taken als vrijetijdsactiviteiten… Het is onbegonnen werk om elke dag van elke groep te bespreken, maar we lijsten toch een aantal belangrijke zaken en opmerkelijkheden op!

We beginnen met het goede nieuws: nog steeds (ja, ja) gaat alles goed met ons! Zeker nu het hier af en toe regent op een dag, kunnen we soms zelfs wat verfrissing vinden. Anders is het zweten en slapen met de blazers aan, en douchen van zodra we thuis komen. Maar een uurtje keihard regenen en het is erna toch zeker een halfuurtje erna nog te doen qua warmte. 

Op vlak van eten komen we ook in een routine: ’s morgens brood met koffie/chocomelk en confituur/choco/smeerkaas, ’s middags juist hetzelfde als ’s morgens maar zonder de koffie en ’s avonds een menu naar keuze bij Eva. We vragen de avond ervoor ons maaltijd aan en kunnen dan om 19u gewoon onze voetjes onder tafel schuiven: wat een luxe, wat een luxe! Wat we hier heel duidelijk opmerken: los van het feit dat we een aantal stevige eters meehebben, is er altijd eten over. Zelfs als we dit expliciet vragen om kleine porties te geven, is er altijd genoeg voor de dieren uit de buurt. We hebben dus zeker niet te klagen! :-)

L’heure elastique is echter wel heel duidelijk aanwezig. Elke ochtend startten we met afwisselend een lesje Wama (het dialect uit Toucountouna) en een lesje Engels. We proberen zo goed en zo kwaad als mogelijk om om 8u stips in het gemeentehuis hiervoor te zijn. Het is vaak minimum een kwartier wachten vooraleer de eerste Benineense jongeren komt opdagen. Gelukkig kunnen we die tijd goed genoeg gebruiken om zelf wat wakker te worden. Want los van het feit dat we tussen 22 en 23uur gaan slapen, is het ontbijt om 7uur vroeg genoeg! We kunnen dus niet ontkennen dat we héél moe zijn en af en toe heel hard uitkijken naar eventjes chillen in ons huisje. Om die reden (en het feit dat we ons programma vroegtijdig afwerkten) bleven we vrijdagmiddag thuis. Op het moment dat ik deze blok schrijf kijk ik trouwens toe op 3 slapende meisjes en 3 boekenwurmen. De anderen zitten binnen wat te praten. De vermoeidheid komt waarschijnlijk ook doordat we deze middag een grote kuis momentje hielden. Maar ‘k ga zeggen gelijk dat het is: ’t was nodig! Rommel, bagage, eten en drinken voor 10 meisjes vult al gauw een heel huis. Daarbij is het hier heel stoffig, nemen we veel aarde mee door de regenval en zie je overal restanten van onze verfactiviteit deze week. Het is dus deels te verantwoorden, onze georganiseerde en minder georganiseerde chaos!

Gisterenavond hielden we voor het eerst tijdens ons verblijf feest. De reden? De verjaardag van Michiel en de terugkeer van Michiel, Pascal en Conny naar België. We startten de avond met een aperitiefje bij ons thuis, waardoor al snel een spontaan dansfeest ontstond. Het feest zette zich verder in het gemeentehuis, maar met net een tikkeltje meer volk! Verschillende medewerkers van het gemeentebestuur maar vooral tientallen kindjes uit de buurt kwamen ons vergezellen. Engelstalige muziek, Nederlandstalige muziek, Franstalige muziek: ze passeerden allemaal de dansvloer. Wij probeerden het tempo en ritme van de jongeren hier bij te houden, maar slaagden hier helaas niet volledig in. We zijn het erover eens: wij kunnen niet zo dansen zoals zij dat doen! Maar dit deerde helemaal niet en we bleven gaan. We stopten eventjes om te eten en een aantal speeches aan te horen, maar gingen daarna onvermoeid door! De jongeren trakteerden ons opnieuw met traditionele zang, dans en toneeltjes. Schepen Pascal en Conny, maar ook Michiel kregen verschillende cadeaus en werden bedankt en geprezen. Wij hadden alvast ook een heel fijne ervaring om met hen samen te werken! Niet alleen uit praktische overwegingen (zij hadden transport ter beschikking, haalden onze boodschappen uit Natittingou…), maar zeker ook om met hen te praten, aperitieven en hun belevingen te horen. De week vloog zowel voor hen als voor ons voorbij. Vanavond staat hen een vliegtuigrit te wachten en morgen kunnen ze opnieuw hun gezin in hun armen sluiten. Maar geen nood: maandag 18 september kunnen jullie dat ook bij ons doen!  :-)

Volgende week staat ons nog een spannende week te wachten: dan organiseren namelijk activiteiten voor de kindjes uit Toucountouna, samen met de jongeren. Deze week deden we daar al de praktische voorbereidingen voor, zodat hopelijk alles vlot zal lopen.
Nog op de agenda volgende week maandag en dinsdag is het slapen per twee bij de gastgezinnen. Qua huisvesting en maaltijden is hier alles voor geregeld, waardoor we ons maandagochtend op ons gemak kunnen gaan installeren. Het zal gewoon een beetje aanpassen zijn: de afgelopen twee weken leefden we in luxe van wifi, het hebben van een geïnstalleerde douche en het samen ontbijten. Deze week zijn we nog steeds veilig, voorzien van alle basisnoden en zien we elkaar overdag. Maar het is een beetje extra inleven de komende dagen. Spannend? Zeker en vast! Maar we “wonen” allemaal niet ver van elkaar en het zijn ook maar twee duchten. Dus ongeruste mama’s en papa’s: jullie bezorgdheid bijzonder normaal, maar voor niets nodig! :-)

 
We doen jullie doen jullie allemaal hele vele groetjes en bedanken jullie voor alle steun. Ook de vrienden en andere mensen die het project steunen: merci! We denken aan jullie, hopelijk evenveel als jullie aan ons denken! 

Tot de volgende!