Het leven zoals het is: Toucountouna!

Zoals jullie konden lezen in onze vorige blog, zijn we momenteel in Toucountouna. 

Omstreeks 17u kwamen we hier zondag aan. En of we welkom waren! In het gemeentehuis stonden de jongeren voor ons klaar met een mini- welkom ceremonie. Ze gooiden water over de grond vooraleer we binnen kwamen, wat een teken van welkom heten is. We stapten over het water, wat het officiële startschot was van onze periode hier in Toucountouna.
Bij het binnen komen van de vergaderzaal moesten we allemaal water drinken uit een uitgeholde vrucht, om ons nogmaals welkom te heten. Een kleine speech van Romain met een introductie van alle aanwezigen, was het teken voor het einde van de ceremonie.

Hierna konden we beginnen aan de installatie in het huis. Michiel en ik (Fien) bezochten het huis in april reeds, waardoor we wisten dat dit alles dik oké was. De reacties van de deelnemers waren dezelfde: woaw! Drie slaapkamers (2 keer 3 bedden en 1 keer 4 bedden), twee badkamers (met weliswaar koud water om te douchen), een living met zetels, een tuin… Meer dan voldoende luxe om de komende twee weken hier te leven dus! 

“Maar hoe ziet Toucountouna er nu eigenlijk echt uit?”, was de vraag die de deelnemers zich de afgelopen maanden stelden. De antwoorden op deze vraag kwam vrijwel onmiddellijk na aankomst. De jongeren namen ons namelijk mee op toer. Zo bezochten we verschillende plekken: de kerk, het klooster, de school, het voetbalpleintje… En dit onder allemaal begeleiding van de jongeren! Zij waren volgens mij even enthousiast als ons gezien ze gedurende de tocht permanent onze handen vast hielden. Uit bezorgdheid, vriendelijkheid en het feit dat ze al hun vriendje kenden voor de komende weken vermoeden wij… Dit zorgde aan de ene kant voor een gevoel van heel erg welkom te zijn. Aan de andere kant ook een gevoel van niet vrij zijn. Bij aankomst in het huis was het dus even ventileren. Veel tijd hadden we hier niet voor, gezien Eva ons om 19u verwachtte. Samen met Michiel, Pascal en Conny verorberden we een welkome maaltijd: rijst, tomatensaus, kaas of vlees. ’t Ging vlot binnen, waardoor we snel terug huiswaarts keerden. Hier deden we nog een klein briefingsmoment: wat doen we morgen? Hoe doen we het met het eten? Welke kleren moeten we aandoen? Maar ook stelden we enkele regels op:  wanneer gebruiken we de WIFI? Hoe laat zetten we de wekker? Gelukkig zijn we op stap met een bende jongvolwassenen, waardoor alles vlot verliep. Nog wat zeveren en zwanzen erna, en ’t was bedje binnen!

Om 9u begon ons officiële programma. Het  begon met een rondje handjes geven en “bonjour” zeggen aan alle jongeren en medewerkers van de gemeente. Aansluitend hoorden we een speech aan van de burgemeester van Toucountouna en onze schepen van jeugd, Pascal Rousseaux. De jongeren zelf verwenden ons daarna met traditionele dans, zang en toneel. Super fijn!
Maar om 10u was de hoogste tijd om écht aan het project te beginnen. We verdeelden ons in groepjes: twee Belgische meisjes samen met (maximum) 6 Benineense jongeren. Een introductie bleef niet lang uit: “hoe noem jij? Hoe oud ben jij? In welke scouts zit je?”, zijn vragen die de revue passeerden. Eens iedereen aanwezig was en we ons naamkaartje kregen, gingen we op pad.

Het is zo dat we een doorschuifsysteem hebben met het programma, waarin elk een thema centraal staan. Het gaat over het dagdagelijkse leven in het huis, bezoeken (zoals de kerk), andere bezoeken (zoals de fetisjeur, de waarzegger), sport en verven. Alle jongeren gaan gedurende deze week alles eens doen: als groep één maandag alles rond sport doet, doet groep twee alles rond de bezoeken, groep drie alles rond bezoeken enzovoort. De volgende dag doet elke groep dan iets anders, om zo Toucountouna en de jongeren volledig te leren kennen.

Elke dag komen we rond 16u samen om de activiteiten voor volgende week voor te bereiden. Volgende week organiseren we namelijk een soort van speelpleinwerking, met elke dag andere activiteiten voor andere leeftijdsgroepen. In april bereidden ik, Romain en Arthur (twee medewerkers van het gemeentebestuur van Toucountouna), dit programma reeds samen voor. Deze week is het de bedoeling dat de jongeren samen finetunen, het praktische luik op zich nemen (hoeveel computers zijn er voor die ICT lessen? Hoe verdelen we de groepen voor het voetbaltoernooi? Hoe maken we reclame voor de activiteiten?) en uitwisselen met de jongeren wat voor hen spel en jeugdwerking is.
Wegens praktische moeilijkheden lukte deze voorbereiding maandag niet, waardoor we dinsdag met deze voorbereiding begonnen. Deze uitwisseling is niet zo evident zoals het klinkt, wegens een aantal verschillen. Zo lagen tijdens de voorbereiding een aantal jongeren te slapen, zodat ze logischerwijs niet deelnamen aan de voorbereiding. Bij het voorbereiding van de ICT lessen kwam ook naar boven dat er heel weinig van de jongeren zelf ICT kennis hebben, waardoor dit een les is waar voornamelijk wij het voortouw moeten nemen. 

Maar hé, alle begin is moeilijk! Want buiten deze verschillen, zijn er ook heel veel gelijkenissen en amuseren we hier ons te pletter. Zo voetballen de jongeren hier graag, waardoor enkele groepjes zich reeds konden uitleven met een balletje trappen. Onderweg van de ene plek naar de andere leggen de jongeren vaak muziek op. Verbazende blikken kwamen dan ook op ons gezicht als we Stromae door hun gsm hoorden galmen! Enkele groepjes bezochten reeds de waarzegger, die hun toekomst voorspelden. De eerst cynische gedachten, smolten als ijs voor de zon als we merkten dat de waarzegger soms écht iets zei dat waar was. Zo vroeg Pascal Rousseaux zich af of zijn dochter Laura zou slagen voor het ingangsexamen geneeskunde. De waarzegger bevestigde dit positief. En ja hoor: enkele uren later kreeg hij het goede nieuws van Laura zelf. Proficiat, Laura!

Met ons gaat alles nog héél goed! We ontkennen het wel niet: het is hier warm, warm, warm! Hierdoor moeten we soms eens zoeken naar onze tweede adem om mee te spelen, Frans te spreken en blijven gesprekken aan te knopen. We geven onszelf hier wat respijt in, en weten dat we hier ook gewoon nog een beetje moeten in inkomen en ons wat moeten aanpassen. Ondertussen werken we heel hard aan onze interculturele competenties en mondiale inzichten: soms bewust, maar vaak ons onbewust. Een van mijn favoriete delen van de dag is dan ook om hier ’s avonds in de zetel over te reflecteren. Ieders verwondering, ontzag, gevoel is zo sterk aanwezig dat het telkens een boeiende uitwisseling is. We merken vaak dat het niet zo evident is als het lijkt, een inleefreis. Maar geen haar op ons hoofd denkt eraan om niet te blijven denken, proberen en te blijven gaan. En als we toch even het bos door de bomen niet meer zien? Dan peppen we elkaar op en maken we moppen tot we er buikpijn van krijgen. Op die manier beginnen we elke dag met een versie portie moed en groeien we allemaal samen én individueel in ons als persoon en in onze competenties. En ik als delegatieleider? Ik zou niet meer fier kunnen zijn!

Tot de volgende!