De ambachten van Toucountouna

We ontmoetten de jongeren aan het gemeentehuis.

De bankjes in de schaduw zijn allemaal bezet en al gauw voegen we ons bij de donkere figuren.

‘Bonjour, comment ça va, et les séjours, et le fatigue ?’

Woorden die we voor de rest van onze reis zullen aanhoren.

Straks zullen we allen vergaderen in het gemeentehuis om onszelf voor te stellen aan de raad en de burgemeester.

We nemen plaats op de stoelen die tegen de muur zijn opgesteld,

maar al gauw worden we naar voren geschoven op stoelen die rondom de tafel staan opgesteld.

Ik probeer contact te zoeken met de mensen aan de overkant van de tafel,

maar het voelt allemaal redelijk formeel en een glimlach kan er niet nog niet van af.

Een rondje doorheen de zaal: ‘Moi, c’est Nina.’

Vele praatjes worden geslagen en ons programma voor de komende weken wordt meermaals overlopen.

Ik probeer opnieuw een glimlach naar mijn overbuur en ik krijg er eentje terug, ik voel me al een stuk geruster.

Na alle praatjes en formele zaken, stappen we weer de zon in.

Een helderblauwe hemel, van de regen van gisteren valt niets meer te bespeuren.

We verdelen ons in enkele groepjes, twee jongeren van ons zullen samen met enkele jongeren van hier gaan koken.

Pate de riz avec sauce d’ arachide et bien sûr, le pigment !

De anderen zullen vandaag enkele werkplaatsen in Toucountouna gaan bekijken.

Aemilia en ik gaan samen met vier jongeren van hier eerst op weg naar een plaats waar ze prachtige stoffen weven.

De stoffen worden op bestelling gemaakt.

We kijken toe naar het vermoeiende proces terwijl we een stof om ons hoofd en om ons middel gewikkeld krijgen.

De volgende stop is de werkplaats van de mecaniciens.

Le patron est absent, dus zit iedereen gezellig samen te kaarten.

Er is één jongen bezig met het slijpen van wat ijzer, zonder enige bescherming.

De vonken vliegen alle kanten op en ook wij vliegen voorzichtig achteruit om uit de gevarenzone te blijven.

Op naar de volgende stop, le couture.

We begeven ons op het terras van een huisje waar er drie prachtige ouderwetse naaimachines zijn opgesteld.

Natuurlijk mogen we ons ook eens aan de kunst wagen.

Een draai aan het wiel en dan bewegen mijn voeten op en neer op een veel te traag tempo,

want voor ik het weet valt de naaimachine volledig stil.

Ook Aemilia waagt een poging en bij haar lijkt het iets vlotter te gaan.

Volgende stop, le coiffeure.

Nadat we even hebben toegekeken, belandt Aemilia in de kappersstoel, ze krijgt twee schattige vlechtjes.

Aangezien mijn haar te kort is om te vlechten, mag ik een nagellak kleurtje uitkiezen.

Ik kies iets hennakleurig en de nagels van mijn linkerhand worden kunstzinnig gelakt.

Met je rechterhand eet je, met je linkerhand kuis je je gat af.

De nagels van mijn rechterhand blijven blanco.

Wanneer we willen vertrekken, botsen we op Lina en Lies, hun wenkbrauwen iets dunner dan normaal.

Daarna passeren we nog een mecanicien en de herenkapper.

Bij de herenkapper laten twee meisjes hun haren onderhouden en hun wenkbrauwen scheren.

De jongens hebben geen zin om te wachten dus gaan we ondertussen wat Tchouc gaan drinken.

Enkele kindjes achtervolgen ons en wanneer we buitenkomen, staat de muziek bij de kapper lekker luid!

Ik haal men beste dansmoves boven en al gauw word ik omringd door twee verschillende dansculturen.

Het eten is gereed en onze tocht terug naar ons huisje begint.

Twee ballen rijst, zo groot als een honkbal worden geserveerd naast wat saus en een halve vis.

De jongeren van hier eten hun bord allemaal volledig leeg, dus doe ik hetzelfde.

Mijn maag staat op ontploffen en wanneer ik naast me kijk, zie ik dat de anderen hun bord helemaal niet leeg gegeten hebben.

Tijd voor een dutje om mijn eten te laten zakken.

De siësta duurt hier heerlijk lang, maar is ook noodzakelijk door de drukkende warmte rond het middaguur.

Het eten is niet gezakt, maar we doen verder.
We verzamelen op het terrein van de lokale school om Belgische en Beninese spelletjes te spelen en te delen.

We beginnen met Coucou, of ook wel Kiekeboe.

De jongeren smijten zich in het spel, en er duiken ook enkele valsspelers tussen de jongeren op.

Daarna spelen we een Beninees verdeelspelletje, een soort van touwtrekken zonder touw,

Tik tak boem, een Beninese versie van Zakdoekje leggen en als afsluiter Pedoink.

Na het avondeten, beginnen we aan de karaoké.

Beginnen aan iets, is hier zeer relatief.

Alles wordt op het dode gemak klaargezet.

De beamer moet zeker worden aangesloten, want dat ziet er professioneler uit.

De karaoké, blijkt helemaal geen karaoké te zijn.

Er wordt een nummer opgezet waarna iemand een micro vastneemt en tevergeefs over de muziek heen probeert te zingen.

Ik besluit zelf mijn stoutste schoenen aan te trekken en a capella een nummer te zingen.

In België zou ik er niet aan durven denken,

maar de sfeer is hier zo hartelijk en open dat ik mijn zenuwen toch de baas lijk te kunnen.

Het publiek zingt graag met me mee en ik durf zelf een krulletje in het refrein te steken.

De avond lijkt zich eindeloos uit te rekken en de vermoeidheid begint op iedereen door te wegen.

Verlangend naar mijn bed, maar de beleefdheid neemt de overhand.

Vele oogjes vinden het moeilijk aandachtig te blijven, maar de avond lijkt zich bijna af te ronden.

Moe maar voldaan kruipen negen jongeren onder de lakens terwijl anderen hun tocht naar huis aanvatten.

-Nina