Het verblijf in de gastgezinnen

Het is dinsdagavond en we rapen wat spullen bij elkaar om te vertrekken naar ons gastgezin.

Een matje, slaapzak, muggennet, en zeker je malariapillen niet vergeten!

Ik stop alles in mijn valiesje dat de maten voor handbagage handhaaft.

Met het handvat stevig in mijn hand en mijn rugzakje op de rug, ben ik klaar om te vertrekken.

Al gauw wordt het handvat uit mijn hand genomen door Aimée, die graag mijn valiesje voor mij draagt. 

Lucrèce en Aimé dragen onze valiezen

Ook Sannes rugzak wordt overgenomen door Lucrèce.

Zij zeggen zussen te zijn, maar na een lange uitleg blijkt dat ze nichten zijn.

De families hier wonen namelijk allemaal samen op hetzelfde stuk land.

Ook Roger is familie, en zo blijkt dat ons gastgezin niet één maar drie van onze jongeren bevat.

Ik leg Aimée uit hoe ze de wieltjes van mijn valies kan gebruiken.

Bij nader inzien, lijkt dit toch niet het beste idee.

Het plastiek van mijn wieltjes rolt over het hete, niet zo gladde asfalt van de hoofdweg in Toucountouna.

Wanneer we een zijstraat inslaan, heeft ze de valies boven haar hoofd en draagt die zo moeiteloos verder.

De zonsondergang passeert ons terwijl we steegje na steegje inslaan.

De maïs en de donker omringen ons langs beide kanten.

 We worden hartelijk ontvangen in het eerste huis door de ouders van Aimée.

Daarna gaan we verder naar een formatie van kleine huisjes.

Het vuur brandt en de etensgeuren komen ons al tegemoet.

De familie verwelkomt ons hartelijk waarna ze ons naar ons eigen kleine huisje sturen.

Het huisje is slechts drie maanden oud, het is gebouwd door de familie voor de oudste kinderen.

Het bestaat uit twee ruimtes, in de eerste ruimte staat een houten salon en een televisie.

De tweede ruimte is volledig leeg.

Huis waar Sanderijn en Laëtitia verblijven

Sanne en ik zijn klaar om ons matje uit te rollen,

maar voor we de kans krijgen, wordt een matras door de deur geduwd.

Een hoeslaken, twee kussen en ook het muggennet wordt geïnstalleerd.

Deze luxe hadden we niet durven hopen.

We bedanken de familie uitvoerig en voegen ons bij de anderen op het middenpleintje.

Al snel wordt een bank onder ons gat geschoven.

Aan koken wordt hier zeer veel tijd gespendeerd en ook de jongsten van de familie helpen mee.

Een meisje van tien jaar hanteert met het grootste gemak een groot keukenmes.

De saus wordt klaargemaakt door het raspen van tomaten, look, pigment en mosterd op een grote steen.

Vanavond eten we igname pilée.

De igname is al gekookt en we krijgen een eerste proevertje.

Soortgelijk aan een Belgische patat.

Maar het eten is nog lang niet gereed.

Nadat de igname is afgekoeld, wordt deze in een soort van houten pot gestoken.

Twee grote houten stokken worden bovengehaald en de work-out van de dag kan beginnen.

De igname wordt tot een soort puree getransformeerd.

Na toevoeging van veel water en nog veel meer gestamp, krijgt de puree een soort elastische kwaliteit.

De kadans van de houten stokken in de houten pot, weergalmt doorheen het middenplein.

Wanneer het eten bijna gereed is, worden we naar ons salon geleid.

De tv toont ons een documentaire over motors, in het Frans gedubd.

We wassen ons rechterhand in een kom water en een bord wordt opgeschept.

We eten samen met de jongeren allemaal uit één bord.

Met de igname pilée scheppen we de saus en de groentjes op.

In de saus vinden we kaas en vis.

We eindigen de avond voor het tv scherm en kruipen op tijd in ons bed.

Vermoedelijk is ons matras gemaakt uit stro.

De vermoeidheid neemt de overhand en de wereld wordt zwart.

Om 23u wordt er luid op onze deur geklopt.

Lucrèce zal vannacht bij ons slapen.

Ze installeert haar op de houten bank.

Sanne schuift haar nog snel haar matje en slaapzak toe.

De nacht brengt, zoals altijd, weinig verkoeling.

Bij het kraaien van de haan ontwaakt het ochtendlicht.

De familie is allemaal snel uit de veren terwijl Sanne en ik moeite hebben met het nieuwe ritme.

Het ontbijt bestaat uit lokale producten.

Iedereen is in de weer en ook wij willen graag helpen in het huishouden.

Uiteindelijk mogen we de afwas doen.

Blanken die de afwas doen is blijkbaar een zeer uitzonderlijke gebeurtenis.

Er wordt ons gevraagd of wij thuis ook de afwas doen.

Al snel worden we omringd door nieuwsgierige ogen.

Verder blijkt er niet veel meer te moeten gebeuren in het huishouden,

of toch geen taken die blanke mensen kunnen uitvoeren.

Benito kuist zijn kamer vooraleer we naar de markt vertrekken.

Ze weten zich geen raad met ons en besluiten ons dan maar bij een ander gastgezin achter te laten.

Samen met Benito en Aemilia trekken we naar de markt om onze overige tijd op te vullen.

Tegen het middaguren keren we terug naar onze vertrouwde omgeving om ook de andere jongeren te begroeten.

Gastgezin van Benito en Aemilia bij Judith.

Gastgezin van Sanderijn en Laëtitia bij Aurore (samen met andere jongeren Roméo, Lucien en Lydie)

Gastgezin van Sanne en Nina bij Aimé.

-          Nina